سارة حجازي – Sarah Hegazi. Her life, her death, her legacy

(English, Hebrew & French translations follows)

 سارة حجازي،  ناشطة مثلية نسوية ثورية مصرية، دافعت سارة وناضلت من أجل حقوق الإنسان كلها وعن كل مضطهد في مختلف العالم 

أعلنت سارة عن ميولها المثلية 2016 بكل جرأة في مجتمع يكره التعددية ويخاف من الإختلاف.  وفي عام 2017 صممت وأدرات وشاركت سارة  بحملة ” بعنوان “ادعم الحب” دعماً لمجتمع الميم/عين في مصر والتي كان لها صدى كبير في تعريف المصريين بالمجتمع المضطهد

 ثم 22 سبتمبر 2017، وخلال حفلة فرقة مشروع ليلى في القاهرة، رفعت سارة علم قوس قزح (الرينبو)، ليتم بعدها على أثره، اعتقالها صباح 2 أكتوبر. خلال فترة اعتقالها تعرّضت سارة لشتى أنواع الإعتداءات والتعذيب الجسدي والنفسي والتحرّش الجنسي من قبل السجينات اللواتي تم تحريضهن من قبل الظبّاط المسؤولين عن إدارة السجن

 

 لكن معاناة سارة لم تقف عند هذا الحد، فحتى بعد خروجها من السجن ودخولها إلى المصحة النفسية، تعرضت سارة لحملات ممنهجة من الوصم والتنمرّ والترهيب النفسي والرفض الإجتماعي، كانت نتيجتها أن حاولت سارة الإنتحار بعد خروجها من المصحة وفشلت في تلك المرة 

 

بعد هذه الحادثة، سافرت سارة إلى كندا وطلبت اللجوء هناك هرباً من التهديد الأمني والإجتماعي. وبعد وصولها بأيام، توفيت والدتها التي كنت مصابة بمرض السرطان ولم تستطع سارة توديعها. بالنسبة لسارة، كان الخروج من مصر “ترحيل قسري” و”نفي” وليس رفاهية. وحتى في منفاها، استمرّت ضدها حملات التنمرّ الإلكتروني والنبذ الاجتماعي والاستهداف الممنهج لها بسبب ميولها الجنسية، مواقفها السياسية وأفكارها.  

 

 

يوم 13 يونيو 2020، نكسّت سارة علمها للمرة الأولى والأخيرة ، وقررت أن تنهي حياتها بنفسها، أن تشنق نفسها. ليس موت سارة عابراً كما لم تكن حياتها. موت سارة كان فعل اعتراض على كل الظلم المحيط بعالمنا وبحياة النساء ومجتمع الميم/عين في بلادنا. نعم إنتحرت سارة، ولكن ذلك فقط كان خط النهاية من أجل  إيقاف الألم والأذي، الحقيقة أن سارة قُتلت كثيراً على يد كل من نشر الكراهية ضدها وحرض عليها وعلى يد من سجنها وعذبها، سارة قتلها النظام الأبوي كما الرأسمالي

سارة ماتت مقتولة، ويوجد مسؤول مباشر عن موتها، مجرم دفعها كل يوم خطوة إلى الأمام باتجاه النهاية، جلّاد اغتالها سياسياً واجتماعياً على مدى سنوات،  قاتل نعرفه جيداً ونواجهه كل يوم، قاتل له إسم واحد وأوجه عدّة. وإنصافاً للضحايا لا بد أن نسمّي القاتل باسمه، إنه النظام الأبوي. هذا اسمه الوحيد أما وجوهه فعديدة ونعرف منها جيداً المجتمع الذكوري  والسلطات القمعية والأنظمة الرجعية والقوانين التمييزية وخطابات الكراهية والتحريض وآلاف الشتامين الشامتين بموت سارة وذلك الذي يبرّر التحرّش أو يشجّع على جرائم الشرف

 

انتزاعاً لشيئ من العدالة لها وانتصاراً لحقها، ندعوكم أن نروي حكاية سارة حجازي في شهر الفخر، أن نرفع صورها في المسيرات، أن ننشر رسائلها للعالم، من أجلها ومن أجلنا واحتفاءً بالنضالات الفردية والجمعية لمجتمع الميم وللنساء في منطقتنا 

وليكن الغضب كلمة السرّ في هذا الشهر، الغضب لأجل سارة، الغضب لأجل مجتمع الميم، الغضب لأجل النساء، الغضب لأجل المنفيين والمنفيات، الغضب لأجل المنبوذين و المنبوذات، الغضب لأجل المختلفين والمختلفات، الغضب لأجل المضطهدين و المضطهدات 

انتصاراً مدوياً لصالح سارةفلنوثق حكاية سارة حجازي ونحتفي بها جميعاً في شهر خاص وذو رمزية، اختارته كي يكون موتها الجولة الأخيرة في معركتها ضد النظام الأبوي. فلنجعل من هذه الجولة   

 

                                                             ——————————————–

 

Sarah Hegazy, an Egyptian queer leftist and feminist defended and fought for human rights and for every oppressed person the world over.

In 2016, Sarah spoke about her queerness with boldness in a society that hates diversity and is afraid of what is different.

 

In 2017, she designed and participated in a campaign called “Support Love” in support of LGBT people in Egypt. The campaign had a huge impact in introducing Egyptians to the oppressed community. On September 22, 2017, during Mashrou Leila’s concert in Cairo, Sarah raised the rainbow flag. Shortly after, on the morning of October 2, she was arrested by Egyptian police. During her detention, Sarah was subjected to various types of attacks, physical and psychological torture, and sexual harassment by female prisoners who were incited by the officers in charge of the prison administration. 

 

But Sarah’s suffering did not stop there. Even after leaving prison and entering a psychiatric institution, Sarah was subjected to systematic campaigns of stigma, bullying, psychological intimidation, and social rejection. As a result, Sarah tried to commit suicide after leaving the clinic but failed at that time.

 

After this incident, Sarah travelled to Canada and applied for asylum to escape the security and social threats on her life. Days after her arrival, her mother who had cancer died. Sarah was unable to bid her farewell. For Sarah, the exit from Egypt was “forced deportation” and “exile”, not luxury. Even in her exile, cyberbullying, social exclusion and systematic targeting
continued against her because of her sexual orientation and political values and positions.

On June 13, 2020, she “decided” to end her life herself, to hang herself. Sara’s death is not a passing one, as was her life. Sarah’s death was an act of protest against all of the injustices in our world, in the lives of women, and the LGBT community in our country, in the class war etc, etc.

Yes, Sarah committed suicide, but that was her last resort to stop the pain and harm. The truth is that Sarah was murdered by those who spread hatred against her and at the hands of the state who imprisoned her and tortured her. Sarah was killed by the patriarchy as well as the capitalist system.

There is a direct official responsible for Sarah’s death, a criminal who pushed her every day a step forward, toward the end, an executioner who assassinated her politically and socially for years, an assassin whom we know well and face every day, an assassin with one name and several faces. In fairness to the victims, we must call the killer by his name, it is the patriarchal system. This is his only name, but his faces are many, and we know them well: the toxic masculinity, repressive authorities, reactionary regimes, discriminatory laws, hate speech and incitement, and the thousands of attacks on Sarah’s death that justify harassment or encourage honour crimes.

We invite you to tell the story of Sarah Hegazi during pride month, to raise her pictures in marches, to spread her message to the world… for her and for our sake and in celebration of the individual and collective struggles of the LGBT community and women in our region.

Let anger be the centre of this month, anger for Sarah, anger for the LGBT community, anger for women and exiles, anger for outcasts, anger for the persecuted.

Let there be anger coloured by the colours of the rainbow, let it be a departure from the story narrated by the patriarchy. This anger is our story, and with it, we will survive. This is the anger that Sarah Hegazy died for… to be.

Let us document Sarah Hegazy’s story and celebrate it all in a special and symbolic month, chosen for her death to be the last round in her battle against the patriarchy.

Let us make this round a resounding victory for Sarah.

 
                                                                —————————————————

 

Sarah Hegazy, une femme queer égyptienne, féministe, de gauche, aura défendu et combattu pour les droits de tous et de toutes, et pour les opprimé.e.s du monde entier. En 2016, Sarah a osé parler de son identité Queer avec audace, dans une société qui déteste la diversité et a peur de ce qui est différent. 

En 2017, elle a conçu et participé à une campagne intitulée «Soutenez l’amour»  en soutien aux  personnes LGBTQ en Egypte. Cette campagne, qui introduisit la communauté opprimée des LGBT d’Egypte a la societe civile, fut un veritable succes. A la suite de cela, le 22 septembre 2017, lors d’un concert du groupe Mashrou Leila au Caire, Sarah a brandit un drapeau arc-en-ciel. Pour cette raison, elle sera arrêtée le 2 octobre au matin.

Au cours de sa détention, Sarah a été soumise à divers types d’agressions, de tortures physiques et psychologiques et de harcèlement sexuel perpétré par des détenus incités par les officiers chargés de l’administration pénitentiaire. 

Mais la souffrance de Sarah ne s’est pas arrêtée là. Même après avoir quitté la prison et être entrée dans un établissement psychiatrique, Sarah a fait l’objet de campagnes systématiques de stigmatisation, d’intimidation, de harcèlement psychologique et social, à la suite desquelles elle a tenté de se suicider après avoir quitté la clinique dans laquelle elle était internée. Mais alors, sa tentative a échoué. 

Après cet incident, Sarah s’est rendue au Canada où elle a fait une demande d’asile pour échapper aux persécutions et aux menaces sociales. Quelques jours après son arrivée, sa mère atteinte d’un cancer, est décédée sans que Sarah ait pu lui dire adieu. Pour Sarah, la fuite d’Egypte fut vécue comme une «déportation forcée» un «douloureux exil», pas un luxe. Mais même en exil, la cyberintimidation, les menaces de mort et le ciblage systématique se sont poursuivis contre elle en raison de son orientation sexuelle et de ses valeurs et positions politiques.

Le 13 juin 2020, elle a «décidé» de mettre fin à ses jours, de se pendre. La mort de Sarah n’est pas anodine, tout comme sa vie. Le suicide de Sarah est un acte de protestation contre toutes les injustices de notre monde, la vie des femmes et de la communauté LGBTQ dans notre pays, la lutte des classe, etc. 

Oui, Sarah s’est suicidée, mais son suicide était son dernier recours pour arrêter la douleur et le mal. La vérité est que Sarah a été assassinée par ceux qui ont propagé la haine contre elle, par l’État qui l’a emprisonnée et torturée. Sarah a été tuée par le patriarcat ainsi que le système capitaliste.

Sarah est décédée et il y a un responsable direct de sa mort, un criminel qui l’a poussée chaque jour, pas à pas, vers la fin, un bourreau qui l’a assassinée politiquement et socialement pendant des années, un assassin que nous connaissons bien et affrontons tous les jours, un assassin avec un nom et plusieurs visages.

Afin de rendre justice aux victimes, il faut appeler le tueur par son nom. Dans le cas de Sarah, le coupable, c’est le système patriarcal. C’est son seul nom, mais ses visages sont nombreux, et nous en connaissons bien la dangerosité, de la masculinité toxique, des autorités répressives, des régimes réactionnaires, des lois discriminatoires, des discours de haine et l’incitation, ainsi que des milliers d’attaques contre Sarah qui justifient le harcèlement et encouragent les crimes d’honneur.

Nous vous invitons à raconter l’histoire de Sarah Hijazi durant ce mois de la fierté LGBTQ, à porter sa photo bien haut durant les marches, à diffuser et à partager son message à travers le monde, pour elle, pour nous, pour célébrer les luttes individuelles et collectives de la société LGBTQ et des femmes de notre région.

Que la colère soit au centre de ce mois de la fierté, la colère de Sarah, la colère de la communauté LGBTQ, la colère des femmes et des exilé.e.s, la colère des parias, la colère des persécuté.es.

Que notre colère soit de la couleur de l’arc en ciel, Q Que celle-ci marque un nouveau départ, loin de l’histoire imposée par le patriarcat notre écart du modèle et de l’histoire racontés par le patriarcat. Cette colère est notre deuxième histoire, et avec elle, nous survivrons. C’est la colère pour laquelle Sarah Higazy est morte.

Documentons et remémorons-nous l’histoire de Sarah Hijazi, et célébrons tout cela durant ce mois spécial et symbolique, pour que sa mort soit le dernier combat de sa bataille contre le patriarcat. Faisons de cette manche une victoire éclatante pour Sarah.

 

                                                                   —————————————————

 

שרה חיג’אזי, אקטיביסטית להט״בית, שמאלנית ופמיניסטית נאבקה למען זכויות האדם ולמען המדוכאים בכל רחבי העולם. ב-2016, שרה יצאה מהארון ודיברה על הקוויריות שלה באומץ לב בחברה ששונאת את השונה ומפחדת ממנו.

ב-2017, שרה ארגנה ולקחה חלק בקמפיין ״Support Love” למען הקהילה הלהט״בית במצרים. הקמפיין היה בעל השפעה והצליח להציג את הקהילה לחברה המצרית ולעורר דיון רחב. ב-22 בספטמבר 2017, בהופעה של הלהקה הלבנונית ״משרוע ליילה״ בקהיר, שרה עלתה על כתפיו של חבר והניפה את דגל הגאווה. בבוקר של ה-2 באוקטובר היא נעצרה על ידי המשטרה המצרית. בזמן המעצר, שרה עברה תקיפות רבות, עינוי פיזית ופסיכולוגית והטרדה מינית על ידי אסירות אחרות שהוסתו לתקוף אותה על ידי הקצינים בבית הסוהר .

הדרך הארוכה והכואבת של שרה לא הסתיימה עם המאסר. שרה אושפזה במוסד פסיכיאטרי שבו עברה הטרדה, השפלה והפחדה שיטתית. כתוצאה מהיחס המשפיל והאלים בשלב הזה ניסתה שרה לסיים את חייה לראשונה, אך נכשלה.

לאחר מכן, כדי לברוח מאשפוזים ומעצרים עתידיים שרה נמלטה לקנדה וביקשה מקלט מדיני. ימים ספורים בלבד לאחר הגעתה לקנדה, אמה של שרה שסבלה מסרטן נפטרה במצרים— לשרה אפילו לא הייתה הזדמנות להיפרד מאמה.

קנדה היתה גלות עבור שרה והיציאה שלה ממצרים— גירוש. אף בגלותה בארץ חדשה שרה סבלה מבריונות רשת, הטרדה, השפלה והדרה חברתית בגלל נטייתה המינית ועמדותיה הפיליטיות.

ב-13 ביוני 2020 שרה שמה קץ לחייה. הפעם היא צלחה.

מותה של שרה לא היה רק מוות. הוא היה אקט של התנגדות. התנגדות לכל העוולות בעולם נגד נשים, להט״ביות/ים, פועלות ופועלים וכו’.

כן, שרה התאבדה. המוות היה המוצא האחרון שלה לעצור את הכאב. אך האמת היא ששרה נרצחה.

היא נרצחה על ידם ששנאו אותה והסיתו נגדה ועל ידי אותה מדינה שעצרה ועינתה אותה. שרה נרצחה על ידי הפטריארכיה והקפיטליזם. יש אחראי: מי שדחף אותה קדימה לסוף, הרוצח שהתנקש בה פוליטית וחברתית לאורך שנים, אותו רוצח שכולנו מכירות היטב ופוגשות יום יום.

למען כל קורבנותיו עלינו לקרוא לו בשם: הפטריארכיה. שמו אחד, אך פניו רבות: גבריות רעילה, רשויות דיכוי, משטרים ריאקציונרים, חוקים מפלים, דברי שנאה והסתה, אלפי תגובות הלעג על מותה של שרה המצדיקות אלימות והמעודדות רצח.

אנו מזמינות אתכן/ם לספר את סיפורה של שרה החודש, לצעוד עם תמונותיה במצעדי הגאווה, להפיץ את המאבק שלה למען זכויות האדם ולקדוש את חייה למען המאבקים האינדיבידואליים והקולקטיביים של נשים ולהט״ביות/ים באזור שלנו.

אנו קוראות לכן/ם לכעוס. לכעוס למען הנשים, הגולים והפליטים, השנואים, הנרדפים והמדוכאים.

שיהיה זעם! זעם צבוע בצבעי הקשת. זעם שיוציא אותנו מאותו הנרטיב המסופר על ידי הפטריארכיה. הזעם הזה הוא הסיפור שלנו ואיתו נתגבר. הזעם הזה הוא אותו אחד של שרה חיג’אזי שמתה כדי לחיות.

בואו נספר את סיפורה של שרה בחודש המיוחד והסימבולי הזה, חודש הגאווה, החודש הנבחר למותה… לקרב האחרון שלה נגד הפטריארכיה.

בואו נהפוך את הסיבוב הזה לניצחון מהדהד בשביל שרה.